Love will save the baby's
Blijf op de hoogte en volg Kim
28 Juni 2014 | Kenia, Kisumu
26 Juni
De eerste stage week van de 2e periode zit er weer op. Nu dus in de big city KISUMU! Oké, en eerlijk...ik vond het echt verschrikkelijk. Het is een children home. Een soort crisisopvang voor de leeftijd van 0 tot 13. In totaal zijn er 84 kinderen. Dat is wat ik eerst les gaf op m'n school. Lijkt dus niks. De oudste jongens en meiden zijn naar school. Precies de leeftijd die ik leuk vind natuurlijk. Overdag dus baby's en die kleine kiddo's. Daar heb ik niet zoveel mee. Maandag t/m woensdag was dus ook echt een drama. Vandaag zat er een andere twist aan. Bij de opvang zijn 3 kleine baby's. Nu moet KLEIN als heel KLEIN lezen. Breekbare poppetjes zijn het. Bizar gewoon. Zo'n kindje wat je in een Unicef reclame kan zien zeg maar, en dit keer overdrijf ik niet. De baby's zijn NIET ziek zeggen ze. Ik heb foto's gemaakt en aan Do (coach) laten zien. OK this is not good. Not good. Wacht...echt niet normaal zo dun. Vanmorgen hebben we dus de 3 baby's meegenomen naar het ziekenhuis. Max,Do, Kim en een collega de tuktuk in met de poppetjes. Tuurlijk is er iets mis met die baby's. Drie uur in het ziekenhuis gezeten. Wat een indrukken krijg je in een ziekenhuis. Met een brok in m'n keel hebben we ze daar achter gelaten in het ziekenhuis. Vanavond weer langs geweest en wat liefde uitgedeeld, oh en pampers en sudo crème. Zie er al naar uit dat ik morgen ochtend weer mag. Wat hoop ik dat ik ze beter kan maken of tenminste de dokters dan. Hier gaat mijn geld dus naar toe nu. Ziekenhuis bezoekjes betalen en hopelijk wat leventjes redden. Nu weer weekend en niet veel op de planning. De Afrikaanse Starbucks in en wat in het zwembad liggen. Klein verslagje, maar daar maak ik misschien ook wel wat mensen blij mee. But even though I don't like my internship, I love Africa. Nog een maand mensen!
Lots of love
* iedere dag zie ik ernaar uit om naar mijn baby's te gaan. Ze hebben niks, geen toekomst, geen ouders. Ik ben blij dat ik ze mijn liefde kan geven, voor ze kan zingen en bidden. Vanochtend zat ik weer met tranen in m'n ogen. Kan ik ze maar adopteren. Wat ben ik blij dat ik in een liefdevol pleeggezin terecht ben gekomen zeg. <3
De eerste stage week van de 2e periode zit er weer op. Nu dus in de big city KISUMU! Oké, en eerlijk...ik vond het echt verschrikkelijk. Het is een children home. Een soort crisisopvang voor de leeftijd van 0 tot 13. In totaal zijn er 84 kinderen. Dat is wat ik eerst les gaf op m'n school. Lijkt dus niks. De oudste jongens en meiden zijn naar school. Precies de leeftijd die ik leuk vind natuurlijk. Overdag dus baby's en die kleine kiddo's. Daar heb ik niet zoveel mee. Maandag t/m woensdag was dus ook echt een drama. Vandaag zat er een andere twist aan. Bij de opvang zijn 3 kleine baby's. Nu moet KLEIN als heel KLEIN lezen. Breekbare poppetjes zijn het. Bizar gewoon. Zo'n kindje wat je in een Unicef reclame kan zien zeg maar, en dit keer overdrijf ik niet. De baby's zijn NIET ziek zeggen ze. Ik heb foto's gemaakt en aan Do (coach) laten zien. OK this is not good. Not good. Wacht...echt niet normaal zo dun. Vanmorgen hebben we dus de 3 baby's meegenomen naar het ziekenhuis. Max,Do, Kim en een collega de tuktuk in met de poppetjes. Tuurlijk is er iets mis met die baby's. Drie uur in het ziekenhuis gezeten. Wat een indrukken krijg je in een ziekenhuis. Met een brok in m'n keel hebben we ze daar achter gelaten in het ziekenhuis. Vanavond weer langs geweest en wat liefde uitgedeeld, oh en pampers en sudo crème. Zie er al naar uit dat ik morgen ochtend weer mag. Wat hoop ik dat ik ze beter kan maken of tenminste de dokters dan. Hier gaat mijn geld dus naar toe nu. Ziekenhuis bezoekjes betalen en hopelijk wat leventjes redden. Nu weer weekend en niet veel op de planning. De Afrikaanse Starbucks in en wat in het zwembad liggen. Klein verslagje, maar daar maak ik misschien ook wel wat mensen blij mee. But even though I don't like my internship, I love Africa. Nog een maand mensen!
Lots of love
* iedere dag zie ik ernaar uit om naar mijn baby's te gaan. Ze hebben niks, geen toekomst, geen ouders. Ik ben blij dat ik ze mijn liefde kan geven, voor ze kan zingen en bidden. Vanochtend zat ik weer met tranen in m'n ogen. Kan ik ze maar adopteren. Wat ben ik blij dat ik in een liefdevol pleeggezin terecht ben gekomen zeg. <3
-
29 Juni 2014 - 02:41
Hellen:
Ja lieve Kim, het is soms oneerlijk verdeeld in de wereld....fijn dat jij nu je steentje mag bijdragen.....sterkte..... -
29 Juni 2014 - 12:47
Marrie Ruitenberg:
Hoi Kim ,Geweldig wat je doet maar het zal zeker niet altijd makkelijk zijn .Maar het is de moeite waard .Elk kind waar jij iets voor mag betekenen is geweldig. Sterkte dappere! Big hug voor jou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
